Kabel koncentryczny, popularnie nazywany „koncentrykiem” jest kablem o okrągłym przekroju zbudowanym z izolowanego przewodu miedzianego oraz otaczającego go miedzianego lub aluminiowego oplotu, ułożonych współosiowo.
Całość jest osłonięta rurką z miękkiego tworzywa sztucznego.
Może być wykorzystywany w instalacjach antenowych do radia i telewizora (wypierany przez światłowody, T1/E1 i łączność satelitarną), jak również w instalacjach telewizji kablowych.
Kabel koncentryczny kilka lat temu używany był do tworzenia sieci LAN opartych na topologiach magistrali lub pierścienia. Na dzień dzisiejszy wyparty został przez skrętkę.
Zalety i wady kabla koncentrycznego
Głównymi zaletami kabla koncentrycznego są:
- mała wrażliwość na zakłócenia i szumy,
- nadaje się do sieci z przesyłaniem modulowanym (szerokopasmowym).
Jednakże kabel ten posiada także liczne wady:
- łatwo ulega uszkodzeniom,
- możliwość zastosowania danego typu kabla ogranicza impedancja falowa,
- różne typy kabla koncentrycznego wymagane przez różne sieci lokalne,
- trudny w wykorzystaniu,
- trudności przy lokalizowaniu usterki.
Mimo że kable koncentryczne wyglądają podobnie, mogą charakteryzować się różnymi stopniami impedancji. Oporność ta mierzona jest za pomocą skali RG (ang. Radio G rade).
Typy kabli koncentrycznych
Wyróżniamy trzy typy sieciowych kabli koncentrycznych:
- 10Base-2 zwany popularnie cienkim ethernetem lub cienkim koncentrykiem.
Jest to kabel o przepustowości 10 Mb/s, grubości 0,25 cala i impedancji falowej równej 50 Ω. Maksymalna długość jednego segmentu sieci zbudowanej na cienkim koncentryku może wynosić 185 m, a do kabla dołączonych może być maksymalnie 30 komputerów. Zasięg ten można jednak zwiększyć za pomocą regeneratorów sygnału tzw. repeaterów. Ilość segmentów jest ograniczona do 5, z tego 2 służą do przedłużenia sieci, więc stacje mogą być przyłączone tylko do 3. Maksymalna długość utworzonej w ten sposób magistrali wynosi 910 m, a całkowita liczba odgałęzień we wszystkich segmentach sieci nie może przekroczyć 1024. Na obu końcach kabla musiały się znaleźć oporniki ograniczające, zwane terminatorami, symulującymi nieskończenie długi kabel i eliminującymi w ten sposób odbicia sygnału od końca kabla mogące zakłócić pracę odbiorników.
Ten rodzaj kabla wykorzystywany był głównie do tworzenia małych sieci lokalnych. Poszczególne elementy dołączane były do kabla za pomocą złącza BNC do tzw. trójników umożliwiających dołączenie nowego urządzenia do sieci oraz pobieranie danych z medium. Znacznie zwiększa to awaryjność sieci, ponieważ łącza narażone są na uszkodzenie.
- 10Base-5 inaczej gruby koncentryk lub gruby Ethernet.
Kabel o grubości 0,5 cala, impedancja 75 Ω i przepustowości tak jak w przypadku cienkiego koncentryka 10 Mb/s. Maksymalna długość segmentu przy wykorzystaniu tego kabla to 500 m, czyli do kabla może być podłączone max.100 komputerów. Podobnie jak w przypadku 10Base-2 może występować maksimum 5 segmentów z tą różnicą że w tym przypadku łączna długość może wynosić maksymalnie 2500 m.
Tworzenie sieci opartej na grubym koncentryku polegało na tym, że w kabel magistrali wpinało się jednostki klienckie za pomocą tzw. „wampirka”(ang. vampire tap) z transceiverem. Tranceivery pobierają dane z przewodu sieciowego i za pomocą specjalnego kabla dropowego (AUI Drop Cable), czyli kabla łączącego złącze 15-stykowe DIX z nadajnikiem/odbiornikiem o długości do 50 m, przekazują je do karty sieciowej. Wymaga się aby promień zagięcia kabla wynosił co najmniej 30 cm, a odległość między kolejnymi tranceiverami około 240 cm.
- Arcnet, jest to kabel koncentryczny RG-62/U wykorzystywany w sieci ARCNET (przodek Ethernetu).Kabel koncentryczny używany w sieci Ethernet nie jest kompatybilny z kablem z sieci ARCNET, i na odwrót. Jego cechy charakterystyczne to impedancja 93 Ω, grubość 0,33 cala, a maksymalna długość segmentu to 300 m.
